Skjaldborg um heimilin?

Minnihlutastjórnin lofaði því að slá skjaldborg um heimilin. Dráttur hefur orðið á efndum. Nú í vikunni hafa komið fram upplýsingar um skuldastöðu heimilanna sem eru uggvekjandi. Ég veit ekki hverju viðskiptaráðherra átti von á en mér finnst ekkert gott um þessa stöðu hægt að segja.

Það liggur í augum uppi að hvort sem húsnæðislánið sem á íbúð hvílir er orðið hærra en verðmæti eignarinnar þá er það ekki aðalatriðið. Meðan íbúðareigendur geta staðið skil á afborgunum þá má í raun segja að verðmæti eignarinnar vs. uppgreiðsluverði lánsins sé aukaatriði.

Vandamál verða þegar íbúðareigendur hætta að geta borgað hinar mánaðarlegu afborganir og lenda í vanskilum. Sá hópur hlýtur að fara stækkandi miðað við þær atvinnuleysistölur sem birtar hafa verið.

Hvað þá? Miðað við hvernig talað er þá virðist sem ríkisstjórnin vilji að íbúðareigendur missi íbúðina. Það þýðir að bankinn eða íbúðalánasjóður leysir hana til sín. Það virðist eiga að gera íbúðareigendum kleift að leigja sínar gömlu íbúðir og jafnvel gera þeim kleift að kaupa þær aftur. Ef um endurkaup verður að ræða þá kemur ekki annað til greina en að endurkaupin verði á allt öðru og lægra verði vegna þeirrar lækkunar sem orðið hefur á fasteignaverði. Og þá segi ég: Er ekki betra að hlífa fólki við því að missa eignina og frekar lækka höfuðstól lánsins miðað við einhverja dagsetningu. Ég hef nefnt 1. júlí 2007. Aðrir hafa nefnt 1. jan. 2008. Hver sem dagsetningin er þá sýnist mér skynsamlegra að grípa til þessara aðgerða heldur en að láta íbúðaeigendur í þessari stöðu missa eignina.

Í þessari stöðu er ljóst að hjá því verður ekki komist að lánveitandi íbúðalánsins mun tapa einhverjum fjármunum. Er ekki best að láta það tap verða sem sársaukaminnstum hætti fyrir þá sem í eigninni búa? Ég hefði talið að loforð um að slá skjaldborg um heimilin fælist einmitt í því.

Nýjar aðstæður kalla á nýjar lausnir. Reynum nú að bregðast við þessum vanda með þeim hætti sem skynsamlegastur er, fyrir alla.

Fjölmargir standa vel