Staðfesting á dómaframkvæmd

Ekki verður séð að nein tímamót felist í þessum dómi. Þvert á móti sýnist hann fyrst og fremst staðfesta þá dómaframkvæmd sem Hæstiréttur hefur mótað í fyrri dómum varðandi skiptingu lífeyrisréttinda. Meginreglan er sú að lífeyrissjóðsréttindi skiptast ekki. Hjúskaparlög geyma þó ákvæði sem leyfa eingreiðslu til þess maka sem minni eða engan lífeyrissjóðsrétt á ef það telst bersýnilega ósanngjarnt að makinn með lífeyrissjóðsréttinn haldi honum óbættum. Að vísu virðist í þessum dómi tekið tillit til söfnunar maka í séreignalífeyrissjóði en það er skýrt með því að maðurinn hafi ekki mótmælt þeim útreikningum sem til grundvallar lágu og að þar var séreignin tekin með. Þannig að varasamt sýnist að draga of víðtækar ályktanir af því.

Æskilegast væri auðvitað að á skiptingu lífeyrissjóðsmálum milli maka yrði tekið í löggjöf. Það hefur oft verið reynt en aldrei tekist þó búið sé að gera það mögulegt að skipta lífeyrissjóðsréttindum með samkomulagi. 

Lífeyrisréttindi ekki utan skipta