Skotlandsferð

Ég hef ekki bloggað síðustu daga vegna gönguferðar í Skotlandi. Frábær ferð í alla staði. Við vorum í litlum bæ, Peebles (http://www.peebles.info/). Það tekur tæplega tvo tíma að aka þangað frá Glasgow. Gist var á aðalhóteli staðarins, Peebles Hydro Hotel (http://www.peebleshydro.co.uk/), sem er gamalt og tignarlegt hótel. Hótelrekstur byrjaði þarna 1881 en það brann 1905. Eftir brunann var hótelið endurbyggt og opnað á ný fyrir hundrað árum, eða 1907. Svæðið í kring er þekkt útivistarsvæði og talið m.a. meðal bestu fjallahjólreiðasvæða sem völ er á, a.m.k. í Skotlandi.

Við gengum um Dawyck Botanic Gardens (http://www.rbge.org.uk/rbge/web/visiting/dbg.jsp) þar sem plantað hefur verið ótrúlegum fjölda trjátegunda (og blóma) hvaðanæva úr heiminum, með góðum árangri. Við gengum gegnum Dunslair Heights að Glentress hótelinu (http://www.glentress.org.uk/). Þetta var fjögurra tíma stíf ganga, talsvert á fótinn og reyndist erfiðasta gangan í ferðinni. En veðrið var yndislegt, besta gönguveðrið sem hægt er að fá, þurrt og bjart en sólarlaust að mestu. Við gengum líka létta morgungöngu meðfram ánni Tweed, sem er mikil laxveiðiá og rennur í gegnum Peebles (http://en.wikipedia.org/wiki/River_Tweed). Komið var við í Neidpath kastala (http://www.visittweeddale.com/what_to_do/neidpath_castle.php). Þaðan er víðsýnt yfir svæðið og sáum við m.a. upp á fjallið sem við gengum á deginum áður. Síðasta gangan var kringum lítið og fallegt vatn. Þægileg ganga en það rigndi mikið og útsýnið, sem á að vera fallegt á þessum slóðum, var þoku hulið.

Við gerðum meira en að ganga. Við skoðuðum Rosslyn Chapel, sem varð enn frægari eftir að Dan Brown fléttaði staðnum inn í bók sína Da Vinci lykillinn (http://www.sacred-destinations.com/scotland/rossyln-chapel.htm) og atriði í samnefndri mynd eru kvikmynduð á staðnum. Fram kom að gestakomur hafa margfaldast eftir þetta. Tekjurnar af ferðamönnunum munu flýta verulega umfangsmikilli og kostnaðarsamri viðgerð á kirkjunni, sem lá undir alvarlegum skemmdum vegna þakleka og raka. Við fórum til Edinborgar og stoppuðum þar dagpart. Við skoðuðum Borthwick kastala (http://www.celticcastles.com/castles/borthwic/). Það er raunar réttara að vísa til hans sem virkis, svo ramgerður er hann. Kastalinn er líklega frægastur fyrir þá sök að María skotadrottning leitaði skjóls þar árið 1567 og flúði þaðan í dulargervi. Réttum hundrað árum síðar varð kastalinn fyrir árásum Cromwells og sjást merki fallbyssukúlnanna enn á einum útveggjanna. Kastalanum var breytt í hótel á áttunda áratugnum og er eins og margir aðrir skoskir kastalar vinsæll fyrir brúðkaup og -veislur. 

Haggis er þjóðarréttur skota (http://en.wikipedia.org/wiki/Haggis). Það var því ekki hjá því komist að smakka haggis í ferðinni. Haggis er ekki ósvipað lifrarpylsunni okkar nema í stað mörsins nota þeir haframjöl. Haggis er hægt að fá með egginu og beikoninu í morgunmatinn og kalla þeir það "scottish breakfast". En haggis var líka borið fram sem milliréttur í virðulegum kvöldverði, þá með kartöflumús og rófustöppu. Saðsamt, eins og lifrarpylsan en glettilega bragðgott.

Viský er þjóðardrykkur skota þannig að það tilheyrir líka Skotlandsferð að heimsækja eins og eina viskýverksmiðju. Við skoðuðum Glenkinchie verksmiðjuna (http://www.discovering-distilleries.com/glenkinchie). Fróðlegt að sjá hvernig þessi vökvi er framleiddur, en áhugi minn á drykknum jókst ekki við heimsóknina.